எந்திரனின் முன்னோடி - Bicentennial Man

வணக்கம் மக்களே...

கடந்த மாதம் நண்பர் ஒருவர் அனுப்பியிருந்த மெயிலில் உலக சினிமாக்களைப் பார்த்து காப்பி அடிக்கும் ஷங்கர், மணிரத்னம் மற்றும் கெளதம் மேனன் போன்றவர்களின் திறமை பற்றி குறிப்பிட்டிருந்தார். மேற்கூறிய மெயிலில் கடைசியாக எந்திரன் படம் ஹாலிவுட் படமான Bicentennial Man படத்தின் தழுவல் என்று குறிப்பிட்டிருந்ததால் எப்படியாவது எந்திரன் படத்தை பார்ப்பதற்கு முன்பாக அதன் ஒரிஜினல் பதிப்பான இந்தப் படத்தை பார்த்துவிட வேண்டுமென்று எண்ணினேன். அப்படி இப்படி என்று கூகிளாண்டவரின் உதவியோடு படத்தினைக் கண்டுபிடித்து பதிவிறக்கினேன். சப் டைட்டில் இல்லாமல் பார்த்தால் ஒரு மண்ணும் புரியாது என்பதால் சப் டைட்டிலையும் தேடி எடுத்தேன். நினைத்தபடி எந்திரன் படம் ரிலீஸ் ஆவதற்கு இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பாகவே ஒரு பின்னிரவில் படத்தைப் பார்த்துவிட்டேன். ஆனால் பதிவெழுத தான் சமயம் வைக்கவில்லை.

Title: Bicentennial Man

Tagline: One robot's 200-year journey to become an ordinary man

Country: USA

Language: English

Year: 1999

Genre: Science Fiction, Drama

Cast: Robin Williams, Embeth Davidz, Sam Neill

Director: Chris Columbus

Story: Isaac Asimov

Cinematographer: Phil Meheux

Editor: Neil Travis

எந்திரன் படத்தின் பாடலொன்றில் "ஐசக் அசிமோவின் வேலையோ ரோபோ...." என்று எழுதியிருப்பார்கள். அந்த ஐசக் அசிமோவ் யாரென்றால் ஒரு ரஷ்ய எழுத்தாளர். அதாவது Bicentennial Man எப்படி எந்திரன் படத்துக்கு முன்னோடியோ அதுபோல ஐசக் அசிமோவ் என்பவர் நம்ம ஊர் சுஜாதாவிற்கெல்லாம் முன்னோடி. 1976ம் ஆண்டில் (அப்பவே எந்திரன் கதை ரெடியாடிச்சு...) அசிமோ எழுதிய குறுநாவல் ஒன்றின் கதையையும் 1993ம் ஆண்டு அவர் எழுதிய Positronic Man என்ற நாவலின் கதையும் அடிப்படையாக கொண்டு எடுக்கப்பட்டதே இந்த திரைப்படம். 2004ல் வெளிவந்த i, robot திரைப்படம் கூட இவர் எழுதிய சிறுகதை தொகுப்பை அடிப்படையாக கொண்டு எடுக்கப்பட்டதே.

எந்திரன் படத்தின் அதிரடியான ட்ரைலரை பார்த்துவிட்டு இந்த படத்தை பார்த்தபோது கண்டிப்பாக இதற்கும் எந்திரனுக்கும் துளியளவும் ஒற்றுமை இருக்காது என்றே தோன்றியது. ஏனெனில், Bicentennial Man ஒரு ரோபோவின் உணர்வுகளைச் சொல்லும் மென்மையான திரைப்படம். ஒரு ரோபோ உணர்ச்சி பெற்று, உயிர் பெற்று மனிதனாகும் கதை.

கதை 2005ல் ஆரம்பிக்கிறது. ஜுராசிக் பார்க் படங்களில் டைனோசர் பற்றிய ஆராய்ச்சியாளராக நடித்திருப்பாரே, Sam Neill அவர் தனது வீட்டு உபயோகத்திற்காக ஒரு ரோபோ வாங்கி வருகிறார். ஆரம்பத்தில் ரோபோவை அவரது குழந்தைகளுக்கு பிடிக்கவில்லை. பின்னர் சாம் நெயிலின் இரண்டாவது குழந்தைக்கு மட்டும் ரோபோவை பிடித்துவிடுகிறது. காலப்போக்கில் தனது ரோபோவுக்கு ஆறாவது அறிவு இருப்பதை உணர்ந்துக்கொள்ளும் சாம் நெய்ல், அதற்கு மனித உணர்ச்சிகள் பற்றி பாடம் கற்பிக்கிறார். பின்னர் ரோபோவுக்காக வங்கி கணக்கு தொடங்குவது, ரோபோவுக்கு கோர்ட் சூட் போடுவது என்று மென்மேலும் புரட்சிகள் பலவற்றை செய்கிறார். ஒரு கட்டத்தில் ரோபோ சிந்திக்க ஆரம்பித்து தான் சுதந்திரமாக செயல்பட வேண்டுமென விருப்பம் தெரிவிக்கிறது. அது விருப்பம் போல சுதந்திரம் கிடைத்ததும், அது தன்னைப்போல ரோபோ ஏதும் உலகில் உள்ளதா என்று தேடி பயணமொன்றை மேற்கொள்கிறது. ஆண்டுகள் பல கடந்தும் பயணம் வெற்றிபெறவில்லை. இறுதியாக ஒரு ஆராய்ச்சியாளரை கண்டுபிடிக்கும் ரோபோ அவர் மூலமாக உயிர் பெற்று, உடல் பெற்று, மனித உணர்வுகள் பெற்று மீண்டும் வீடு திரும்பி சாம் நெய்லின் கொள்ளுப் பேத்தியை (!!!) கைபிடிப்பதே கதை. நம்ம தமிழ் சினிமா போலவே கிளைமாக்ஸ் காட்சி கோர்ட்டில். கதாநாயகனான ரோபோவை மனிதனாக ஏற்றுக்கொண்டு தீர்ப்பளிப்பதொடு நாயகனின் உயிர் பிரிய படம் நிறைவடைகிறது.

இந்தப் படத்தில் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்த ஒரு விஷயம் வசனம். க்ரேஸி மோகன் ஸ்டைலில் வார்த்தைகளை வைத்து ஆங்காங்கே விளையாடி இருக்கிறார்கள். உதாரணத்துக்கு, bored - board, weight - wait இதுபோல ஒரே உச்சரிப்பு கொண்ட வார்த்தைகளை பயன்படுத்தி இருந்தது சிறப்பு. ரோபோவாகவும் பின்னர் மனிதனாகவும் ராப் வில்லியம்ஸ் திறம்பட நடித்திருக்கிறார். தன்னைப்போல உணர்ச்சிகொண்ட ரோபோவைக் கண்டுபிடிக்கிறேன் பேர்வழி என்று ஒரு டான்ஸ் ஆடும் பெண் ரோபோ பின்னால் போவதையும் பின்னால் கோபம் கொண்டு அதை உடைத்தெறிவதுமாக கலக்குகிறார். பாட்டி - பேத்தி என்று இரட்டை வேடங்களில் நடித்திருந்த நாயகியும் கூட சிறப்பாகவே நடித்திருந்தார்.

இந்தப் படத்தில் எனக்கு பிடித்த காட்சி ஒன்று உண்டு. தனது இரு மகள்களுக்கும் திருமணம் முடிந்த பிறகு அன்றிரவு சாம் நெய்ல் தனியாக அமர்ந்திருப்பார். அங்கே ரோபோ சென்று அவரிடம் பேச்சு கொடுக்கும். அப்போது சாம் நெய்ல் தனது இரண்டு மகள்களும் தன்னை விட்டுப் போய்விட்டதாக வருத்தப்படுகிறார். இதைக்கேட்ட ரோபோ "நான் இருக்கிறேன்" என்று சொல்வதும் அதற்கு ஆங்கிலத்தில் "One is still there..." என்ற வசனமும் நெகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

1999ம் ஆண்டு வெளியான இந்த திரைப்படம் பெரிய வரவேற்பை பெறவில்லை என்றே கூறலாம். உணர்ச்சிகரமான படங்களை மேலை நாட்டவர்கள் விரும்பாதது கூட காரணமாக இருக்கலாம். சிறந்த மேக் அப்பிற்கான ஆஸ்கர் விருதுக்காக பரிந்துரை செய்யப்பட்டாலும் விருது கிடைக்கவில்லை. எனக்கென்னவோ இந்தப் படத்தில் வரும் நாயகன் பாத்திரம் சுஜாதாவின் ஜீனோவை நினைவுபடுத்துகிறது. ஆனால் ஏனோ சுஜாதா, ஐசக் அசிமோவை பார்த்து காப்பி அடித்தார் என்று சொல்ல மனம் வரவில்லை.

என்றும் அன்புடன்,

N.R.PRABHAKARAN

Post Comment