தெரியலையே மச்சி... ஒரு குவார்ட்டர் சொல்லேன்...!

வணக்கம் மக்களே...!

மீண்டும் ஒரு பர்சனல் பதிவு. வழக்கமாக என் வாழ்க்கையில் முக்கியமான சம்பவம் எது நடந்தாலும் பதிவெழுதி விடுவது வழக்கம். அதுபோலத்தான் இந்த முறையும் வேலையை ராஜினாமா செய்துவிட்டு பதிவைப் போடலாம் என்று கணினி முன் வந்து அமர்ந்தேன். வேலையை விட்ட பிறகும் அந்த அலுவலகத்திற்கு அலப்பறையை கொடுக்க வேண்டாமென்று கொஞ்சம் தயங்கினேன். ஆனால் இது பற்றி கண்டிப்பாக ஏதாவது எழுத வேண்டுமென்று நண்பர்கள் சிலர் கேட்டுக்கொண்டனர். (யார் அந்த நண்பர்கள் என்றெல்லாம் கேட்கக்கூடாது - எல்லாம் ஒரு ப்லோவுல விடுற பீலா தான்).

ஏன் இந்த முடிவு...?

வேலையை விடப்போகிறேன் என்று சொன்னதில் இருந்து அலுவலக நண்பர்கள் யாரைப் பார்த்தாலும் இதே கேள்வியையே என்னிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தனர். (எத்தனை பேருடா இதே கேள்வியை கேப்பீங்க...? என்று "சிவாஜி" ரஜினி ஸ்டைலில் மனதிற்குள் கறுவிக்கொண்டேன்). ஆனால் வெளிப்படையாக பதில் சொல்ல முடியாமல் மென்று முழுங்கினேன். அவ்வப்போது "அரசு" படத்தில் வரும் வடிவேலு காமெடி மனதிற்குள் வந்து செல்லும். ஆனால் அதற்காக அலுவலகத்தை குறை சொல்ல விரும்பவில்லை. ஒரு கட்டத்தில் யாரைப் பார்த்தாலும் இன்ஜினியரிங் படித்துவிட்டு ஏன் இந்த வேலையில் இருக்கிறாய் என்று கேள்வி கேட்க ஆரம்பித்து விட்டனர். பக்கம் பக்கமாக பேசுவது தானே அக்கம் பக்கத்தின் வேலை என்று தொடக்கத்தில் இது பற்றியெல்லாம் நான் ஒரு போதும் கவலைப்பட்டதில்லை. ஆனால் சமீப காலமாக reference என்ற பெயரில் ஒன்றும் தெரியாத கூட்டமொன்று ஓ.எம்.ஆர் பக்கம் சுற்றிக்கொண்டிருப்பதாக அறிந்துக்கொண்டேன். மனதிற்குள் எரிந்துக்கொண்டேன். கல்லூரி காலத்தில் கல்வியைத் தவிர மற்ற அனைத்து கருமத்தையும் கற்றுக்கொண்டிருந்த கழிசடைகள் சிலர் இன்று டேக் ஹோம் 25K டா மச்சான் என்று சொல்கின்றனர். இவனுக்கெல்லாம் யாருடா வேலை கொடுத்தது என்று யோசித்து முடிப்பதற்குள் எங்க மாமா மூலமா கெடச்சது, எங்க மச்சான் வாங்கித் தந்தார் என்று சொல்லி வயிற்றுக்கடுப்பை கிளப்பி விடுகின்றனர். இப்படியே போய்க்கொண்டிருந்தால் கலியுகத்தில் நாமொரு டம்மி பீஸாகிவிடுவோமென்று உணர்ந்துக்கொண்டு வாழ்வின் அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி செல்வதற்கு தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

நானும் அலுவலகமும்...

இது வரை பணியாற்றிய அலுவலகத்தை பற்றி சில வார்த்தைகள். நான் அலுவலகத்தையும், அலுவலகம் என்னையும் 60% கூட பயன்படுத்திக்கொள்ளவில்லை என்பது வேதனைக்குரிய விஷயம். என் மனதில் அலுவலகம் இப்படி இருந்தால் நன்றாக இருக்கும், அலுவலகத்திற்காக இதையெல்லாம் செய்யலாம் என்று சில புதுமையான எண்ணங்கள் தோன்றியதுண்டு. ஆனால் எனக்கே உரிய சோம்பேறித்தனத்தால் எதையும் செய்ய முடியாமல் போய்விட்டது. யாராவது தட்டி கொடுத்திருந்தால் கூட முட்டிமோதி எதையாவது செய்திருப்பேன்.

நைட் ஷிப்ட் பற்றி சில வரிகள்...?

அது ஒரு உன்னதமான அனுபவம். ஒட்டுமொத்த தமிழகத்து வாடிக்கையாளர்களுக்கும் சேர்த்து நாங்கள் நான்கு பேர் மட்டுமே பணிபுரிந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்று நினைக்கும்போதே மனதிற்குள் ஜில்லென்று இருக்கும். நைட் ஷிப்ட் பற்றி மற்றவர்கள் அலுவலகத்து நேரத்தில் தூங்கிக்கொண்டிருப்பவர்கள் என்று அனுமானிக்கக்கூடும். ஆனால் நைட் ஷிப்டில் குறைந்தது ஒரு மாத காலமாவது இருந்து பார்த்தால் தான் தெரியும் அந்த ஆணி எப்படியெல்லாம் குத்துமென்று.

வாடிக்கையாளர்கள்...?

பக்கம் பக்கமாக எழுதலாம். இது வரைக்கும் எங்க அப்பா அம்மா கூட என்னை அந்த மாதிரியெல்லாம் திட்டி இருக்க மாட்டாங்க. கால் கடுக்க கால் எடுத்துக்கொண்டிருக்கும்போது ஒருத்தன் ஜஸ்ட் லைக் தட் ஒரு கெட்ட வார்த்தையை உதிர்த்துவிட்டு போய்விடுவான். அந்த வார்த்தையில் இருந்து வெளியில் வருவதற்குள் போதும் போதுமென்று ஆகிவிடும். கஸ்டமர் கேருக்கு கால் பண்ணி திட்டுவதில் அப்படி என்னதான் சந்தோஷமோ...!!!

கால் சென்டர் பற்றி ஒரு நாவல்...

ஏற்கனவே சில பதிவுகள் எழுதியிருக்கிறேன். ஆனால் இந்த 14 மாத அனுபவத்தை வைத்து ஒரு 200 பக்க நாவலையே தயாரித்து வைத்திருக்கிறேன். ஆனால் அதற்கு எவ்வாறு உரிமம் பெறுவது, பதிப்பகங்களை எவ்வாறு நாடுவது, யாரிடம் சென்று இதைப் பற்றியெல்லாம் கேட்பது என்று தெரியாததால் கிடப்பில் போட்டு வைத்துள்ளேன். பதிவர்கள் யாருக்காவது இது பற்றி தெரிந்தால் தயவு செய்து சொல்லிக்கொடுங்கள்.

வேலையை விடும் போது "ஏன் இந்த முடிவு...?' என்று நச்சரித்த சமூகம் இப்போது "அடுத்தது என்ன செய்ய போகிறாய்...?" என்று கேட்க ஆரம்பித்திருக்கிறது. அவர்களுக்கெல்லாம்  இப்போதைக்கு என்னுடைய ஒரே பதில்...

"தெரியலையே மச்சி... ஒரு குவார்ட்டர் சொல்லேன்...!!!"

என்றும் அன்புடன்,

N.R.பிரபாகரன்

பின் குறிப்பு: ராஜினாமா என்ற அகராதி பிடித்த வார்த்தைக்கு எத்தனையோ அகராதிகளில் தமிழ் அர்த்தம் தேடியும் கிடைக்கவில்லை. யாருக்காவது தெரிந்தால் சொல்லுங்கள். மேலும் சில வார்த்தைகளுக்கு கூட தமிழர்த்தம் தேவைப்படுகிறது.

Post Comment