வ குவாட்டர் கட்டிங் – மப்பேறாத பிராந்தி

வணக்கம் மக்களே...

என்னுடைய தற்போதைய மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. காரணம் வாசகர்களாகிய நீங்கள் தான். இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு நான் எழுதிய மைனா படத்திற்கு உங்களது பேராதரவை கொடுத்ததற்கு மனமார்ந்த நன்றிகள். 

மேலும் வாக்களிக்க விரும்பினால் இந்த இணைப்பை சொடுக்கவும்...

திரைப்படங்களுக்கு விமர்சனம் எழுதுவதில் கேபிள் சங்கர் எவ்வளவு பெரிய கில்லாடி என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்திருக்கும். நான் அவர் மீது மிகுந்த மரியாதை வைத்திருக்கிறேன். இவ்வாறாக நான் எழுதிய மைனா விமர்சனம் அவர் எழுதியதை விட இன்ட்லியில் சில வாக்குகள் அதிகம் பெற்று முன்னிலை வகித்துக்கொண்டிருக்கிறது. இது எப்படி நடந்தது..? எதுவும் தொழில்நுட்பக் கோளாறா என்று தெரியவில்லை. எனினும் இதனால் நான் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அடைந்துள்ளேன். மேலும் எனது மைனா விமர்சனத்திற்கு கேபிள் அண்ணன் வந்து பின்னூட்டம் போட்டு சர்ப்ரைஸ் கொடுத்திருக்கிறார். இந்தப் பதிவிற்கும் இன்ட்லியிலும் தமிழ்மணத்திலும் உங்கள் ஆதரவை வேண்டுகிறேன்.

சில வாரங்களுக்கு முன்பு “நான் மகான் அல்ல” படம் பார்க்க சென்றிருந்தபோது இந்தப் படத்தின் ட்ரைலரையும் காட்டினார்கள். அப்போதே இந்தப் படத்தை முதல் நாளே பார்த்துவிட வேண்டுமென முடிவு செய்திருந்தேன். அப்படி ஒரு எதிர்பார்ப்பு. ஆனால் உடன் வரத் துணை கிடைக்காததால் நேற்றுதான் படத்தைப் பார்த்தேன். சுவாரஸ்யம் குறைந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காக யாருடைய விமர்சனத்தையும் படிக்காமல் தியேட்டருக்கு சென்றேன். ஆனால் அதுவே எனக்கு ஆப்பாக அமையும் என்று அப்போது எனக்கு தெரியவில்லை.

வழக்கமாக நான் படம் பார்க்கும் சில தியேட்டர்களில் படம் வெளியாகவில்லை அல்லது டிக்கெட் கிடைக்கவில்லை. எனவே சென்னை மெலோடி திரையரங்கிற்கு படம் பார்க்க சென்றிருந்தேன். திரையரங்கைப் பற்றி சில வரிகள். வழக்கமாக இங்கே ஹிந்தி திரைப்படங்கள் தான் வெளியாகும். நீண்ட நாட்களுக்குப்பின்பு தமிழ் படமான எந்திரன் வெளியானது. இப்போது இந்தப் படம். இனி அவர்கள் நிச்சயம் தமிழ் படங்களை திரையிட மாட்டார்கள் என்பது இந்தப் பதிவை படித்து முடிக்கும்போது உங்களுக்கும் புரியும். பெரிய திரையரங்கு என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால் திரையரங்கும் சீட் தரமும் சுமாராகவே இருந்தது. ஆனால் கேண்டீன் மட்டும் வித்தியாசமாகவும் சிறப்பாகவும் இருந்தது. வழக்கமாக திரையரங்குகளில் கிடைக்கும் உணவுப்பொருட்களுடன் கோல்ட் காபி, மேங்கோ ஜூஸ், ப்ளாக் பாரஸ்ட் போன்ற வித்தியாசமான உணவுப்பொருட்கள் கிடைத்தன. விலையும் மற்ற திரையரங்குகளோடு ஒப்பிட்டு பார்த்தால் குறைவுதான். இனி மெயின் பிக்சருக்கு போகலாம்.

கதை...???

அலன் ஸோலிக்கு போய் ஆடிக்கழிவு கேட்டால் எப்படி பாஸ். கதை அப்படியெல்லாம் படத்தில் ஒரு டேஷும் கிடையாது. இருப்பினும் இயக்குனர் கதை என்று சொல்ல நினைத்திருப்பது என்னவென்றால்... கோயம்புத்தூரை சேர்ந்த இளைஞன் சிவா வேலைதேடி துபாய்க்கு செல்ல இருக்கிறார். சிவாவின் அக்காவுடைய வருங்கால கணவராக சரண். இவர்கள் இருவர்தான் முக்கிய பாத்திரங்கள். மறுநாள் அதிகாலை சிவா துபாய்க்கு செல்ல தயாராக இருக்க துபாயில் தண்ணி அடிப்பவர்களுக்கு கடுமையான தண்டனை (!!!) என்று அவருக்கு தெரிய வருகிறது. இதனால் மனம் நொந்துப்போன சிவா கடைசியாக ஒரு முறை குவாட்டர் அடிக்க விரும்புகிறார். ஆனால் அது தேர்தலுக்கு முந்தைய நாள் என்பதால் குவாட்டர் எங்கேயும் கிடைக்கவில்லை. விடிய விடிய சிவாவும் சரணும் குவாட்டர் தேடி அலைகிறார்கள். கடைசியில் அவர்களுக்கு குவாட்டர் கிடைத்ததா இல்லையா என்பதே மீதிக்கதை. இது தவிர நிறைய சைட் டிஷ்களும் உள்ளன.

படத்தில் ஆங்காங்கே தமிழ்ப்படம், சரோஜா படங்களின் சாயல் தெரிகிறது. தவிர குயிக் கன் முருகனை அதிகமாக நினைவுப்படுத்துகிறது. படத்தில் சரோஜா படத்தில் வருவது போல டைம்லைன் போட்டிருக்கலாம். காட்சிகள் எத்தனை மணிக்கு நடைபெறுகிறது என்பதே புரிந்துக்கொள்ள முடியவில்லை. ஒரு காட்சியில் நள்ளிரவில் நடப்பது போல தெரிகிறது. அடுத்த காட்சியிலேயே ஹோட்டலில் அமர்ந்து சாப்பிடுவது போலவும் காட்டுகிறார்கள்.

கதாபாத்திரங்கள்

- சுறா (எ) சுந்தர்ராஜனாக “மிர்ச்சி” சிவா வழக்கம் போல மொக்கை போட்டிருக்கிறார். ஆனால் வழக்கமாக இவர் போடக்கூடிய மொக்கைகள் ரசிக்கும் வகையில் இருக்கும். இந்த முறை போட்டது மரண மொக்கை. ரசிக்க முடியவில்லை.

- மார்தாண்டன் என்ற பாத்திரத்தில் சரண். சரோஜாவில் பார்த்த அதே கேரக்டர் என்று சொல்லலாம். சிவாவின் அக்காவிற்காக சிவா பண்ணும் அலப்பறைகளை எல்லாம் பொறுத்துக்கொள்கிறார்.

- சரோ (எ) சரஸ்வதியாக லேகா. வழக்கமான தமிழ் சினிமா லூசுப்பென்களை விட ஒரு நூறு மடங்கு அதிகமான லூசு.

- கிங், பரட்டை பிரின்ஸ் என்று இரட்டை வேடங்களில் பிரின்ஸ் விஜய். கிங் கதாப்பாத்திரத்தில் எம்.ஆர்.ராதா போல மிமிக்ரி செய்து நடித்திருக்கிறார். பிரின்ஸ் கதாப்பாத்திரம் “அவனா நீ...?” வகையறா பாத்திரம். ஆனாலும் தியேட்டர் வாசலில் ஜான் விஜய்க்கு பேனர் வைத்திருந்ததெல்லாம் ரொம்ப ரொம்ப டூ மச்.

- இது தவிர கிரெய்க், கல்யான், அபிநயஸ்ரீ, மாணிக்க விநாயகம் என்று நிறைய பேர் இருக்கிறார்கள். எல்லோருக்குமே மொக்கை போடுவது ஒன்றுதான் வேலை. ஒரே ஒரு காட்சியில் ஆர்யா.

பாடல்கள்

ஜி.வி.பிரகாஷ் குமார் இசை அமைத்திருக்கிறார். எல்லாப் பாடல்களும் ஏதோ சேட் வீட்டு கல்யாணத்தில் கேட்ட பாடலைப் போலவே இருக்கிறது. ஆனால் பாடல்களை கண்களுக்கு குளிர்ச்சியான விதத்தில் காட்சியாக்கி இருக்கிறார்கள். “உன்னைக் கண் தேடுதே...” பாடல் ஓரளவுக்கு நன்றாக இருக்கிறது. “சவூதி பாஷா...” பாடலும் “சார்ப்பு சார்ப்பு ஜி...” பாடலும் சுமார் ரகம்.

இயக்குனர்கள்

எப்படி இந்த மாதிரியெல்லாம் சிந்திக்க முடிகிறது என்று தெரியவில்லை. இயக்குனர் இணைக்கு எக்கச்சக்கச்சக்கமான கிரியேட்டிவிட்டி. பெயர் போடுவதில் ஆரம்பித்து படம் முடியும்வரையில் கிரியேட்டிவிட்டி கொட்டி கிடக்கிறது. உதாரணத்திற்கு படத்தில் லைட்டிங், கலர் செலேக்ஷன். கேரக்டர்களுக்கு பெயர் வைப்பதில் கூட வித்தியாசம் காட்டியிருக்கிறார்கள். ஆனால் அத்தனையையும் வீணடித்திருக்கிறார்கள். கணவனும் மனைவியும் சேர்ந்து எப்படி கெட்ட கெட்ட வார்த்தைகளை எல்லாம் வசனங்களாக எழுதுகிறார்களோ...? இதோடு இவர்கள் படம் எடுப்பதை நிறுத்திவிட்டு விளம்பர படங்களை எடுக்கலாம். ஏனெனில் ஒரு அரை நிமிடக்காட்சியில் மனதை கவர்பவர்கள், இரண்டரை மணிநேர படத்தில் சொதப்பிவிடுகிறார்கள்.

எனக்குப் பிடித்த காட்சி

எவ்வளவோ யோசித்து பார்த்தேன். ஆனால் அப்படி எந்தவொரு காட்சியும் படத்தில் இல்லை. ஆங்காங்கே வசனங்கள் சிரிக்கவும் ரசிக்கவும் வைத்தன. ஜான் விஜய் எம்.ஆர்.ராதா போல இமிடேட் செய்தது பெரும்பாலானவர்களுக்கு பிடிக்காது ஆனால் எனக்குப் பிடித்திருந்தது. குவாட்டர் சம்பந்தப்பட்ட சில காட்சிகளும் வசனங்களும் குபீர் சிரிப்பை வரவழைத்து. ஆனால் குவாட்டரின் அருமை தெரியாதவர்களுக்கு அவை எரிச்சலையே ஏற்படுத்தும்.

தீர்ப்பு

படத்தின் ஆரம்பத்தில் சில காட்சிகள் ரசிக்கும் விதமாக இருந்தது. ஆனால் போகப்போக மொக்கையின் அளவு ஓவராகி விட்டது. தெரிந்தும் தெரியாமலும் கூட தியேட்டர் பக்கம் போய்விட வேண்டாம். 70 ரூபாய் கொடுத்து இந்தப் படத்தை பார்த்ததற்கு ஒரு குவாட்டர் அடித்துவிட்டு மட்டையாகி இருந்திருக்கலாம்.

வ – மப்பேறாத பிராந்தி

என்றும் அன்புடன்,

N.R.PRABHAKARAN

Post Comment