வாகை சூட வா

அன்புள்ள வலைப்பூவிற்கு,

ஒரே ஒரு பாடலால் ஈர்க்கப்பட்டு இந்தப்படத்தை பார்க்க வேண்டுமென்று நினைத்திருந்தேன். மற்றபடி படத்தின் மீது பெரிய எதிர்பார்ப்பெல்லாம் வைத்திருக்கவில்லை. இயக்குனரின் முந்தய படைப்பான களவாணி கூட சுவாரஸ்யமான பொழுதுபோக்கு படம் என்று சொல்லலாமே தவிர நல்ல படம் என்று சொல்வதற்கில்லை. இதுவும் அதேபோல இன்னொரு கிராமத்து சப்ஜெக்ட் என்ற எண்ணம் மட்டுமே இருந்தது நேற்று படம் பார்க்கும் வரை.

1966ம் ஆண்டில் கதை ஆரம்பிக்கிறது. ஒரு சமூக சேவை அமைப்பு  கண்டெடுத்தான் காடு என்ற செம்மண் புழுதி கிராமத்திற்கு விமலை வாத்தியாராக அனுப்ப, வேண்டாவெறுப்பாக அங்கே செல்கிறார் விமல். ஆண்கள் வீட்டைக் கூட்டி பெருக்கக் கூடாது, வாத்தியார் என்றாலே அடிப்பார் என்றெல்லாம் அபத்தங்கள் நிறைந்த அறியாமை ஊர். இதுமட்டுமல்ல இன்னும் பல அபத்தங்கள். இவ்வாறே படிப்பறிவு இல்லாமலும் படிப்பறிவை விரும்பாமலும் வாழும் அந்த கிராம குழந்தைகளுக்காக விமல் என்ன செய்தார் என்பதே மீதிக்கதை. இதற்கிடையே மகனை அரசாங்க வேளையில் சேர்த்து அழகுப்பார்க்க துடிக்கும் தந்தை பாக்யராஜ், அராத்து பண்ணுவதில் ஆரம்பித்து ஆசையில் முடிந்து விமலையே சுற்றிச் சுற்றி வரும் அறிமுக நாயகி இனியா.

பீரியட் படம் என்றால் தெருவில் பழைய பட போஸ்டர் ஒட்டியிருப்பது, ரோட்டில் நடந்து செல்பவர்கள் கதைக்கு சம்பந்தமே இல்லாமல் அப்போதுதான் ரிலீஸான முதல் மரியாதை படத்தைப் பற்றி பேசுவது என்று சில காட்சிகளை வலிந்து திணித்திருப்பார்கள். ஆனால் இங்கே மக்களின் வாழ்க்கை முறைகளையும், அறியாமையும் மட்டுமே காட்டி நாம் எந்த காலத்தில் இருக்கிறோம் என்று உணர வைக்கிறார் இயக்குனர். உதாரணமாக திரையில் நம்பியார் எம்.ஜி.ஆரை அடிப்பதை பார்த்து திரையை சுடும் குருவிக்காரன் பாத்திரம். (ஒரே ஒரு காட்சியில் மட்டும் பழைய ஆனந்த விகடனை காட்டுகிறார்கள்).

விமல் – அப்பாவி, அடப்பாவி என்று எந்த கேரக்டர் கொடுத்தாலும் அல்வா சாப்பிடுகிறார். இதில் அப்பாவி.  எந்தவித ஹீரோயிசமும் காட்டாமல் அமைதியாக, ஆர்ப்பாட்டமில்லாமல் நடித்திருக்கிறார். இனியா – அறிமுகம், இனிய அறிமுகம். அசினுக்கு கசின் மாதிரி இருக்கிறார். அநியாயத்திற்கு நடிக்கவும் செய்கிறார். குறிப்பாக வெட்கப்படும் காட்சிகளில் அடடா அற்புதம்.

படத்தில் பல கேரக்டர்கள் வலம் வருகிறது. அவற்றுள் பாக்யராஜ், தம்பி ராமையா, பொன்வண்ணன் போன்ற கேரக்டர்களை குறிப்பிட்டு சொல்லலாம். “கிக்கிக்கி...” என்று நமுட்டுச்சிரிப்பு சிரித்து கணக்குப்புதிர் போடும் தம்பி ராமையா ரசிக்க வைக்கிறார்.

அறிமுக இசையமைப்பாளர் ஜிப்ரான் இசையில் சரசர சாரக்காத்து அட்டகாசம். செங்கச்சூளைக்காரா, போறானே போறானே பாடல்களும் மனதில் சம்மணமிட்டு அமர்கின்றன. ஒரு செங்கல்சூளை கிராமத்தையே உருவாக்கிய ஆர்ட் டைரக்டர் சீனுவும், அதை திரையில் அழகாக காட்டிய ஒளிப்பதிவாளர் ஓம்பிரகாஷும் பாராட்டப்பட வேண்டியவர்கள். ஒரு படம் ஹிட்டானால் அதையே டெம்ப்ளேட்டாக வைத்துக்கொண்டு வதவதன்னு படங்களை எடுத்துத்தள்ளும் இயக்குனர்களுக்கு மத்தியில் ஓடிவந்து நல்ல இயக்குனர் பட்டியலில் இடம் பிடித்திருக்கிறார்.

படம் முடிந்ததும் எழுந்து நின்று கைதட்டினேன். குழந்தை தொழிலாளர்கள் பற்றியும் கல்வியின் அவசியம் பற்றியும் எடுத்துச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். இப்படிப்பட்ட நல்ல கருத்தைச் சொல்லும் படத்தில் தப்பு, சரி கண்டுபிடித்து மார்க் போடும் வேலையை செய்ய விரும்பவில்லை. ஆம், படத்தில் சில குறைகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. அதனாலென்ன, வாகை சூட வா என் மனதில் வாகை சூடி விட்டது.

படம் அருமையாக இருக்கிறது – ஆனால் சத்தியமாக ஓடாது. நல்ல படம் என்னைக்கு ஓடியிருக்குங்கறேன்.

டிஸ்கி: யாராவது முரண் படம் பார்க்கலாமா வேண்டாமான்னு யோசிச்சிட்டு இருந்தா இந்த பதிவை படிச்சு செலவை மிச்சம் பண்ணுங்க.

என்றும் அன்புடன்,

N.R.PRABHAKARAN

Post Comment