நித்யா – சிறுகதை முயற்சி

அன்புள்ள வலைப்பூவிற்கு,

அந்த அலுவலகத்தின் வரவேற்பறையில் தபு சாயலில் இருந்த ரிசப்ஷனிஷ்டை தவிர நானும் அவளும் மட்டுமே அமர்ந்திருந்தோம். அவளும் என்னைப்போலவே பணியில் சேரத்தான் வந்திருக்கிறாள் என்று நினைக்கும்போதே “கண்ணா... லட்டு தின்ன ஆசையா...” என்று மனதிற்குள் மணியடித்தது. பெயர் நித்யா. சுமாரான கலர்தான். ஆனால் ஷார்ப்பான கண்கள், லிப்ஸ்டிக் போடாமலே இளஞ்சிவப்பு வண்ணம் கொண்ட உதடுகள், சுருள் சுருளாக படர்ந்த தலைமுடி என்று கொள்ளை அழகாக இருந்தாள். மாடர்ன் டிரஸ் அணிந்தால் இன்னும் அழகாக தெரிவாள். ஆமாம், இந்த காலத்துல சப்பை ஃபிகரையே எவனும் விட்டுவைக்க மாட்டேங்குறான். கண்டிப்பா இவளுக்கு ஒரு காதலனாவது இருப்பான் என்று பெருமூச்சு விட்டபோது, போன் ரீசிவரை காதில் வைத்தபடி “Now both of you can go and meet your manager” என்று நுனிநாக்கு ஆங்கிலத்தில் சொன்னாள் ரிசப்ஷனிஷ்ட்.

மேனேஜருக்கே உரிய வழுக்கையுடன் வரவேற்றார் அந்த மனிதர். எங்களை மற்ற ஊழியர்களுக்கு அறிமுகம் செய்துவிட்டு பெரிதாக சிரித்தார். எல்லா முகங்களுமே அன்னியமாய் தெரிந்தன நித்யாவின் முகம் தவிர. எங்களுக்கு எதிரெதிர் கேபின் அமைந்தது. இருவரும் அவரவர் கணினியைப் பார்க்கும் நேரத்தை விட, என் முகத்தை அவளும், அவள் முகத்தை நானும் பார்த்த நேரமே அதிகம் இருக்கும். நிறைய பேசுவாள். ஆனால் அவள் குடும்பம், அவங்க வீட்டு நாய்க்குட்டி, டைரிமில்க் சாக்லேட், சூர்யா, ஜோதிகா இதைத்தாண்டி எதுவும் பேசமாட்டாள். நான்தான் கடாஃபி, ஒபாமா, inflation, corruption’ன்னு ஏதோ உலக பொருளாதாரத்தை தூக்கி நிருத்துவறனாட்டம் மொக்கை போட்டுக்கொண்டு இருப்பேன்.

நாளடைவில் இருவருக்கும் வேலைப்பளு அதிகமாகி பேச்சுவார்த்தை குறைந்திருந்தது. லஞ்ச் டைமில் அவள் அம்மா சமைத்த உருளைக்கிழங்கு பொரியலுடன் சேர்த்து கொஞ்சூண்டு பேச்சையும் பரிமாறுவாள். மற்றபடி அலுவலக நேரத்தில் உச்சக்கட்ட டென்ஷனில் வேலை செய்துக்கொண்டிருக்கும்போது வந்து ஏதாவது சந்தேகம் கேட்டு நச்சரிப்பாள். ஆரம்பத்தில் நானும் அவளுடைய வேலைகளை இழுத்துப் போட்டு செய்தேன். பின்ன, சாதாரண அழகியா அவள். அவளுக்காக இதுகூட செய்ய மாட்டேனா. ஆனால் நாளடைவில் இதையே சாக்காக வைத்து பாதி வேலையை என் தலையில் கட்ட ஆரம்பித்துவிட்டாள். சமயங்களில் எரிச்சலாக வரும். அவள் “ப்ளீஸ்டா...” என்று உதடு குவித்து கேட்கும்போது அத்தனையும் பறந்துபோகும்.

மேனேஜரிடம் அத்தனை வேலையையும் அவளே செய்ததாக சொல்லுவாள். நான் மனதிற்குள் நமுட்டுச்சிரிப்பு சிரித்துக்கொள்வேன். இப்படி ரொம்பவும் மெனக்கெடாமல் சம்பளம் வாங்குபவள் சந்தோஷமாகத்தானே இருக்க வேண்டும். ஆனால் எப்போதும் எதையோ பறிகொடுத்தவள் மாதிரி இருப்பாள். என்னடா ஆச்சு’ன்னு இயக்குனர் சேரன் மாதிரி பரிவாக கேட்டால் தலைவலி, வயித்துவலின்னு பொய்க்காரணம் சொல்வாள். அதற்கு மேல் அவள் பர்சனல் விஷயங்களில் தலையிட நான் யார்...? அடிக்கடி லீவ், அரைநாள் பர்மிஷன் என்று ஓபியடிக்க தொடங்கினாள். வேலை பிடிக்கலையாடி என்று கேட்டால் அடுக்கடுக்கான காரணங்கள் சொல்லி சலித்துக்கொள்வாள். இத்தனைக்கும் வீட்டில் இரண்டு மூத்த சகோதரிகள் போதாத குறைக்கு அம்மாவும் இருக்கிறார். நிச்சயம் வீட்டில் இவளுக்கு ஒரு வேலையும் இருக்காது என்று எண்ணிக்கொள்வேன்.

அதற்கு மேல் அவளை சமாதானப்படுத்த எனக்கு பொறுமையில்லை. வேலைப்பளு இன்னும் அதிகமாக ஆரம்பித்தது. அடுத்த இரண்டு வாரத்திற்குள் அந்த ப்ராஜெக்டை முடித்தாக வேண்டும். நைன் டூ ஃபை ஆபீஸ் ஹவர்ஸ் என்ற லாஜிக் மறந்துபோக தொடங்கியிருந்தது. இப்போதெல்லாம் உருளைக்கிழங்கு பொரியல் கூட கிடைப்பதில்லை. பசிக்கும்போது கேண்டீனில் ரெண்டு சமோசா, ஒரு கோக் அவ்வளவுதான். 

ப்ராஜெக்ட் டெட்லைன் முடிய இன்னும் இரண்டு நாட்களே இருக்க, கருமமே கண்ணாக வேலை செய்துக்கொண்டிருந்தேன். சீனியர் ப்ரோக்ராமர் முகிலன் என்னைப் பார்த்து சிரித்தபடி “என்னடா இந்தமுறை Employee of the month ஆகாமல் விடமாட்ட போல இருக்கே...” என்றார். என் முகத்தில் பெரிதாக மாற்றம் காட்டவில்லை. கடந்த ஒரு வாரத்தில் மட்டும் இந்தமாதிரி பத்து பேராவது சொல்லியிருப்பார்கள். அடுத்த இரண்டு நாட்கள் அல்லும் பகலுமாக வேலை செய்ததில் ப்ராஜெக்ட் வெற்றிகரமாக முடிந்திருந்தது. மேனேஜர் முகத்தில் அத்தனை மகிழ்ச்சி. எனக்கும் தான். ஏதோ ஸ்கூல் டீச்சரிடம் வெரி குட் வாங்கிய எல்.கே.ஜி பையன் மாதிரி அகமகிழ்ந்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அடுத்த வாரத்தின் ஒரு மாலைப்பொழுதில் அலுவலகமே ஆர்ப்பாட்டமாக இருந்தது. வழக்கமான நடக்கும் மாதாந்திர மீட்டிங்குக்குத்தான் அத்தனை ஆர்ப்பாட்டம். எம்.டி முன்னிலையில் கிளார்க் அந்த மாதத்தின் நிதி அறிக்கையை வாசித்தார். அலுவலகத்தின் அந்த மாதத்தின் செயல்பாடுகள் பற்றியும் அடுத்த மாதத்தின் செயல்திட்டங்கள் பற்றியும் விவாதிக்கப்பட்டன. இறுதியாக Employee of the month அறிவிக்கும் நேரம் வந்தது. என்னை அறியாமல் எழுந்து முன்னே செல்வதற்கு என் கால்கள் தயாராகின. போட்டோவிற்கு எப்படி சிரிக்க வேண்டுமென என் உதடுகள் ஒத்திகை பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. அடுத்த கனம், அதிர்ச்சி. எம்.டி உதடுகள் உச்சரித்தது என் பெயர் இல்லை. யாரோ ஒரு பெண் முன்னேறிச் செல்ல அனைவரும் கைதட்டுகிறார்கள். யாரது...? என் கண்களை நம்ப முடியவில்லை. அது நித்யாவே தான். அவள் எம்.டி கையிலிருந்து பரிசுப்பொருளை வாங்கியது என் கையில் இருந்து பிடுங்கியது போல இருந்தது. மீட்டிங் நிறைவடைய அனைவரும் அவரவர் இடத்திற்கு திரும்பினோம்.

என் மனம் முழுவதும் ஏமாற்றமே நிறைந்திருந்தது. எனக்கு அந்த பெருமை கிடைக்கவில்லை என்பதைவிட அவளுக்கு கிடைத்தது என்பதே அதிக ஏமாற்றம். அவள் மீது கோபமும் பொறாமையும் பொங்கி வழிந்தது. சுற்றியிருந்த யாரும், ஏன் முன்னால் இருந்த கணினி உட்பட எதையுமே பொருட்படுத்தாமல் நான் ஸ்தம்பித்திருந்தேன். ஒரு கனம் யாரோ உரக்கப்பேசுவது என் காதில் விழுந்தது. திரும்பிப்பார்த்தேன். கொஞ்சம் ஆச்சர்யமாகத்தான் இருந்தது. வழக்கமாக வெட்டியாக நேரத்தை கடத்தும் நித்யா அந்த ஜூனியர் பையனுக்கு ஏதோ சொல்லிக் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் கண்களில் நம்பிக்கையும் பெருமையும் தெரிந்தன. அவள் நடவடிக்கைகளில் மாற்றம் தெரிந்தது. அடுத்தடுத்து மும்முரமாக வேலை செய்துக்கொண்டிருந்தாள். பின்னாலிருந்து யாரோ என் தோள் பட்டையில் கை வைப்பது போல தெரிந்தது. நான் திரும்பிப்பார்த்தபோது என் மேனேஜர் என்னைப்பார்த்து மெலிதாக புன்னகைத்தார்.

என்றும் அன்புடன்,

N.R.PRABHAKARAN

Post Comment