மதுபான கடை

அன்புள்ள வலைப்பூவிற்கு,

சமீப காலமாக பொல்லாங்கு, அட்டகத்தி, நடுவுல கொஞ்ச பக்கத்த காணோம் என்று விளம்பர யுக்தியில் புதியவர்கள் அசத்துகிறார்கள். அந்தவரிசையில் மதுபான கடை பேப்பர் விளம்பரம் மட்டுமே என்னை தியேட்டர் வரைக்கும் அழைத்துச்சென்றது. ட்ரைலர் கூட பார்க்கவில்லை. படமே மொக்கையாக இருந்தாலும் கூட, புத்திசாலித்தனமான விளம்பர யுக்திக்கு சன்மானமாக ஒருமுறை பார்க்கலாம் என்பது என் எண்ணம்.

கதை என்று எதுவுமே படத்தில் இல்லை என்று அவர்களே ஒப்புக்கொண்டுவிட்டதால் நாம் குய்யோ முறையோ என்று புலம்ப வேண்டிய அவசியமில்லை. காந்தி ஜெயந்திக்கு முந்தய நாளன்று அரசு மதுபான கடையொன்றில் நடைபெறும் சம்பவங்களின் தொகுப்பு என்று கொள்ளலாம்.

கேரக்டரைசேஷன் தான் படத்தினுடைய நாயகன். 

கோவை வீதிகளில் குடித்துக்கழித்த ஜான் ஆபிரஹாம் என்று யாரோ ஒரு தோழருக்கு சமர்ப்பித்து படம் ஆரம்பமானபோதே அவர் யாரென்ற ஆர்வம் எனக்குள் தொற்றிக்கொண்டது. நேற்று மாலை டிஸ்கவரி புக் பேலஸில் அவரைப்பற்றிய புத்தகம் ஒன்றினை பார்த்தபோதும் கூட தோழர், கலகக்காரன் போன்ற வார்த்தைகள் ஏற்படுத்திய சலிப்பால் எடுத்த இடத்திலேயே வைத்துவிட்டேன்.

ரபீக்கை திரையில் பார்த்தபோது நான்கு மாதங்களுக்கு முன்பிருந்த என்னையே பார்த்தது போல இருந்தது, அவ்வளவு நீளம். நடிப்பில் கனா காணும் காலங்கள் வினீத்தின் சாயல்.

ரபீக்கின் காதலியாக வரும் ஐஸ்வர்யா நேற்று பூத்த ரோஜா மொட்டு போல ஃபிரஷாக இருக்கிறார். மழலையின் சிணுங்கலை போல ரசிக்க வைக்கிறார். இத்தனைக்கும் ஐஸுக்கு இரண்டே காட்சிகள் தான். ஆனால் முத்தத்திற்காக ஏங்கும் முகபாவனைக்காகவே பாஸ்மார்க் போடலாம். 

ஏனைய கேரக்டர்கள் அனைத்துமே அநேகமாக டாஸ்மாக் வாடிக்கையாளர்கள் அனைவருமே பார்த்திருக்கக்கூடிய எதார்த்த பாத்திரங்கள்.

பெட்டிஷன் மணி தண்ணியடித்து அலப்பறை கொடுத்து அவ்வப்போது தத்துபித்துவங்கள் உதிர்க்கும் மூத்த குடிமகன், வாடிக்கையாளர்களிடம் பாட்டு பாடி ஓசிக்குடி குடிப்பவர், பர்ஸை தொலைத்துவிட்டேன் என்று ஆங்கிலத்தில் பீட்டர் விட்டு ஏமாற்றி கட்டிங் குடிப்பவர், ராமர், ஆஞ்சநேயர் வேடமிட்டு பிச்சை எடுத்து குடிப்பவர்கள், மனநலம் தவறிய பார் இடத்தின் முன்னாள் உரிமையாளர், கடை திறக்க காத்திருந்து முதல் ஆளாக உள்ளே நுழைபவர், காதல் தோல்வி ஆர்வக்கோளாறுகள், முதல்முறை குடிக்கும் இளசுகள், அரவாணிகள், தொழிலாளிகள் இவர்கள் தவிர்த்து பார் ஓனர், சப்ளையர்கள், பெட்டிக்கடைக்காரர் அத்தனையும் நிஜ முகங்கள். ஒரே ஒரு நாளுடைய சம்பவங்களை மட்டும் திரையில் காட்டிவிட்டு பாத்திரங்களின் குணாதிசயம், முன்கதை ஆகியவற்றை விளங்க வைத்திருக்கும் இயக்குனருடைய திறமையை மெச்சலாம். 

நடிகர்கள் அனைவருமே அத்துனை இயல்பாக நடித்திருக்கிறார்கள். ஒருவேளை காலையில் ஷூட்டிங் ஸ்பாட்டிற்கு வந்ததும் ஆளுக்கொரு ஆஃப் ஊற்றிக்கொடுப்பார்களோ என்னவோ...?

கூலித்தொழிலாளிகள் வலி மறப்பதற்கு குடிக்கிறோம் என்பது, அரவாணிகள் எங்களை கிண்டல் பண்றாங்க என்பது போன்ற நியாயப்படுத்தல்களை ஏனோ என்னால் சுலபமாக ஏற்றுக்கொள்ளமுடியவில்லை. அப்படி பார்த்தால் எல்லோருமே நியாயமானவர்கள் தான்.

ஒரு பாடல்காட்சியின் இடையே திடீரென இசை நின்று, பெரியவர் ஒருவர் அழிந்துபோன கூத்துக்கலையை பற்றி ஃபீல் பண்ணி பாடுகிறார். அதன்பின் பத்து நொடிகள் அமைதி. எல்லோரும் பெரியவரையே வெறித்துப்பார்க்கிறார்கள். பெரியவர் சுதாரித்துக்கொண்டு குத்தாட்டம் போட, இசை ஆரம்பிக்கிறது. மேற்படி காட்சி போல மசாலா பிசிறுகள் ஆங்காங்கே தென்படவும் செய்கின்றன.

போலீஸ்காரராக வரும் நபரை எங்கேயோ பார்த்தது போல இருக்கிறதே என்று யோசித்தால்... அடடே, சாதனைத்தமிழர் யோகநாதன்.

சினிமாவாக பார்க்கும்போது பெட்டிஷன் மணி பேசும் சில காட்சிகள் சூரமொக்கையாக இருந்தாலும் கூட, நாமும் ஒரு டாஸ்மாக்கில் அமர்ந்து பகார்டி அருந்திக்கொண்டே வேடிக்கை பார்க்கிறோம் என்று நினைத்துக்கொண்டால் சுவாரஸ்யத்திற்கு குறைவில்லை. 

இயக்குனர் ஒரு “தோழர்” என்பதால் ஆங்காங்கே தொழிலாளர்களுக்காக குரல் கொடுத்திருக்கிறார். அரசுக்கு வருமானம் ஈட்டித்தரும் குடிகாரர்களையும் தொழிலாளிகள் லிஸ்டில் சேர்த்தது என்ன எழவென்று புரியவில்லை.

மூன்று பாடல்களுமே குடி வாழ்த்து வகையறா. “கோடிக்கால் பூதமடா தொழிலாளி...” பாடல் ஓகே.  ஒரு TASMAC Anthem எப்படி இருந்திருக்க வேண்டும்...? அடிக்கிற அடியில் தாரை தப்பட்டைகள் கிழிந்து தொங்க வேண்டாமா...? ஆனால் மேற்கத்திய இசையை ரொப்பி மொக்கை செய்திருக்கிறார்கள்.

7D கேமராவை வைத்துக்கொண்டு ஐஸ்வர்யாவின் மூக்குக்கும் உதடுக்கும் இடைப்பட்ட பிரதேசத்தில் தென்படும் பூனைமுடியை கூட துல்லியமாக படம் பிடித்திருக்கிறார்கள்.

இயக்குனர் கதை வேண்டாம் என்று முடிவு செய்திருந்தால் வெறுமனே சம்பவங்களையும், மனிதர்களையும் சுவாரஸ்யமாக சொல்லியிருக்கலாம், மாறாக கதை சொல்லியாவது சுவாரஸ்யப்படுத்தியிருக்கலாம். இரண்டுகட்டானாக ஃப்ளாட்டாக ஆரம்பம் முடிவு கருத்து கத்தரிக்காய் என்று எதுவுமே இல்லாமல் படமெடுத்திருக்கிறார்கள்.

நில அபகரிப்பு, குழந்தை தொழிலாளிகள், சாதி ஏற்றத்தாழ்வுகள், தொழிலாளர் நலன் என்ற பல சமூக அவலங்களை ஊறுகாயாக தொட்டுக்கொண்டாலும் கூட, படம் முடிந்தபிறகும் கூட “ம்ம்ம் சரி அப்புறம்... இதனால் தாங்கள் கூற விரும்புவது...?” என்று இயக்குனரை நோக்கி கேள்விக்கணை தொடுக்க தோன்றுவதை தவிர்க்க முடியவில்லை. நிற்க, அதான் கதை இல்லையென்று அவர்களே சொல்லிவிட்டார்களே என்று கேட்கலாம். ஆனால் நிறைய கருத்துகளை சொல்ல வாய்ப்பிருக்கும் அருமையான கதைக்களனை வீணடித்துவிட்டார்களே என்று ஒரு சினிமா ரசிகனாக என்னுடைய வருத்தத்தை பதிவு செய்துகொள்கிறேன்.

என்றும் அன்புடன்,

N.R.PRABHAKARAN

Post Comment