ஆதினங்களின் ஆன்மிக சுற்றுப்பயணம்

அன்புள்ள வலைப்பூவிற்கு,

வெள்ளிக்கிழமை இரவு ஒன்பதரை மணி. கோயம்பேடு பேருந்து நிலையம் கபளீகரமாக இருக்கிறது. எக்கச்சக்க கைகளில் பயணப்பைகள் இடம்பெற்றிருக்கின்றன. வருகிற பேருந்துகளையெல்லாம் ஏற்கனவே முன்பதிவு செய்த முன்ஜாக்கிரதை முத்தன்னாக்கள் ரொப்பி விடுகிறார்கள். “சார்... தஞ்சாவூர் போற பஸ் இங்கதான நிக்கும்...” என்று கேட்பவரின் சட்டையைப் பிடித்து உலுக்கி நாலு அப்பு அப்பலாம் போல தோன்றுகிறது. அஞ்சாசிங்கம் வேறு போனில் “இந்தா அரும்பாக்கம் வந்துட்டேன்... இன்னும் அஞ்சு நிமிஷத்துல அங்க இருப்பேன்...” என்று அப்டேட்டுகிறார். மனிதர் சமயங்களில் அரக்கோணத்தில் இருந்துக்கொண்டு அரும்பாக்கம் வந்துட்டேன் என்று கதை விடுவார். வெரி டேஞ்சரஸ் ஃபெலோ. பேருந்துகள் உள்ளே நுழையும்போதே சீட் பிடிக்கும் ஆசாமிகள் எதை எதையோ தூக்கி உள்ளே போடுகிறார்கள். பேசாமல் சிங்கம் வரும் வரைக்கும் டைம்பாஸை புரட்டலாம் என்று முடிவெடுத்தேன்.

மூத்த ஆதினம் வந்தபோது மணி பத்தாக பத்து நிமிடங்கள் இருந்தன. வந்ததும் வராததுமாக மனிதர் நம்மை துரிதப்படுத்தினார். கடையை சாத்திடுவாங்களாம். யோசித்துப் பாருங்கள், பேருந்து நிலையத்திற்குள் இருப்பவர்கள் பத்து நிமிடத்திற்குள் வெளியே வந்து டாஸ்மாக்கை தேடி உள்ளே நுழைய வேண்டும். அய்யகோ, டைட்டானிக் கப்பலை பிடிக்க ஜேக் ஓடியது போல முடியை சிலுப்பிக்கொண்டு டைட்டு டானிக் தேடி ஓடினோம். பேருந்து நிலைய வாசலில் டைடல் பார்க் ரக வாலிபர் ஒருவர் நம்மை மடக்கி நிறுத்தினார். “சார்... நான் கேக்குறேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க... நான் நிறைய படிச்சிருக்கேன்... வீட்டுல இருந்து கோவிச்சிக்கிட்டு வந்துட்டேன்... பஸ்ஸுக்கு காசில்லை...” என்று பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே “போடா ங்கொய்யாங்கோ...” என்று சிதறி ஓடினேன். அந்த படிச்ச தம்பி மருந்து உள்ளே சென்றதும் நம்மிடம் சிக்காதது அவர் செய்த பூர்வ ஜென்மத்து புண்ணியம்.

அதோ டாஸ்மாக். கவுன்ட்டரை சுற்றி கூட்டமாக வாலிப, வயோதிக அன்பர்கள். அத்தனை கூட்டத்திலும் துள்ளி குதித்து உள்ளே தலையை சொருகினேன். ஒல்லியான உடல்வாகுடன் இருப்பதில்தான் எத்தனை வசதி. கடை மூடும் நேரம், ஒசத்தியான சரக்கு எதுவும் கிடைக்காத கவலையுடன் ஹாஃப் எரிஸ்டாபை வாங்கிக்கொண்டு திரும்பினேன்.

“எரிஸ்டாப் ஒன்னும் எரியாதுடா...” ஆறுதலூட்டுகிறார் ஆதினம்.

சிங்கத்தின் கூற்றில் உள்ள உண்மையை உள்ளத்தால் உணர்ந்துக்கொண்டிருந்தேன். அப்போதுதான் செல்வின் அந்த உண்மையைச் சொன்னார், “அது என்னன்னே தெரியல.... வருஷாவருஷம் தவறாம வேளாங்கன்னிக்கு போயிடுவேன்... எனக்கு அது ஒரு செண்டிமெண்ட்...”. எனக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது. ரைட்டு. பெரியவருக்கு திருவண்ணாமலை, சிங்கத்துக்கு வேளாங்கன்னி. எல்லாம் ஒரு "மார்க்கமா" தான் திரியிறாய்ங்க. எரிஸ்டாப் தன்னுடைய வேலையை காட்டிக்கொண்டிருந்து. வெளியே வந்து வண்டிக்கடை அக்காவிடம் இட்லியும், பீப் ப்ரையும் சாப்பிட்டோம். டிவைன்.

எந்த கடவுளின் கருணை என்று தெரியவில்லை. நாகப்பட்டினம் போகக்கூடிய பேருந்தில் கடைசி இரண்டு இருக்கைகள் எங்களுக்காகவே காலியாக இருந்தன. இரவு ஏறத்தாழ பதினொன்றரை மணிக்கு எங்களுடைய சுற்றுப்பயணம் இனிதே தொடங்கியது.

காலை ஏழு மணியளவில் சுப்ரபாதம் ஓடிக்கொண்டிருந்த ஏதோ ஒரு டீக்கடையில் பேருந்து நின்றிருந்தது. அதுவரை தூங்கிக்கொண்டு வந்தவர்கள் முனக ஆரம்பித்தார்கள், “நைட்டுல இருந்து உருட்டிக்கிட்டே வர்றான்”, “இந்நேரம் ஊருக்கே போயி சேர்ந்திருக்கலாம்”, “வண்டி வச்சிருக்குறான் பாரு ஓட்ட வண்டி". எப்போதோ ஒருமுறை SETCயில் பயணிக்கிற நானே மேற்படி வசனங்களை எல்லாம் வாடிக்கையாக கேட்கிறேன். அடிக்கடி ஊருக்கு போகும் நண்பர்கள் பாவம். இன்னும் சிலர் ஒருபடி மேலே போய் ஒட்டுனருடைய தாயின் கற்பை பழிக்கிறார்கள்.

நாகப்பட்டினத்தை சென்றடைந்தோம். பேருந்து நிலையங்களுக்கு அருகிலிருக்கும் கட்டண கழிப்பறைகளை பயன்படுத்தியிருக்கிறீர்களா ? மாட்டுசாணம், பொதுவாக எனக்கு வீட்டு கழிப்பறை தவிர வேறு எங்கு அமர்ந்தாலும் வராது. கடமைக்காக கனநேரம் அமர்ந்துவிட்டு எழுந்தேன். குளியலறையில்  தாழ்ப்பாள் இல்லை. மற்றபடி ஓகே. எதிரிலிருந்த உணவகத்தில் சிற்றுண்டி முடித்துவிட்டு மணமகன் மயிலனுக்கு போன் அடித்தேன். அண்ணன்... தங்குறதுக்கு நீங்க எங்க ஏற்பாடு பண்ணி வச்சிருக்கீங்கன்னு கேட்கச் சொன்னாருன்னு குழைந்தேன். இடவசதி உறுதிபடுத்தப்பட்டது.

ஆன்மிக சுற்றுப்பயணத்தின் முதல் அடியை வேளாங்கன்னியை நோக்கி எடுத்து வைத்தோம்...!

என்றும் அன்புடன்,

N.R.PRABHAKARAN

Post Comment